Spoštovane poslušalke in poslušalci Radia Študent! Z Radiem Študent je težko … za nekatere je preveč ciničen, za druge preveč liberalen. Ene spominja na nekakšno kultno združbo, ki v črno-rumenih majicah straši po ljubljanskih beznicah in pretenciozno viha nosove nad vsem, kar prileze mimo. Drugim se zdi kot nekakšen srednješolski krožek za ljudi, ki niso bili nikoli »kul« in zdaj kompenzirajo. Za nekatere je že davno izgubil vso svojo ostrino, za druge reže še preveč v živo. Za ene je preveč profesionalen, za druge preveč amaterski. Vse to so lahko razlogi, da se ne prijaviš na avdicije redakcij … Vsake toliko slišiš na kakšnem uličnem vogalu, da se kdo Radia boji, spet na drugem, da ga kdo prezira ‒ ali pa, da se počuti od radijcev in radijk prezrt. Tudi zato se marsikdo ne prijavi na avdicije Radia Študent … Spet za tretje je Radio nekakšen mističen kraj ‒ preveč nedoumljiv, da bi si ga upali soustvarjati. Ali pa preveč zahteven ‒ zahteva toliko časa, toliko urednikov, toliko lektorjev. Pa pravijo ‒ skozi od strahu šklepetajoče zobe ‒ da nimajo časa, da ne vedo, ali so dovolj pametni, da jih ne zanima, da ne znajo postavljati vejic, da se jim ne zdi s tem ali onim fenomenom nič napak … In tudi zato se lahko ne prijaviš na avdicije redakcij Radia Študent. V tokratnem novičniku smo zato vprašali sodelavke in sodelavce: ali se je treba Radia Študent bati. Zbrali smo tudi nekaj izkušenj s premagovanjem strahu in groze pred, med in po avdiciji. Ni še prepozno, da zberete pogum: do 1. 11. se še lahko prijavite na avdicije redakcij RŠ! |